Paramotorzus

Foert! Ik ben dan weg eh! Zelfzorg Ik tracht de voorbije weken in te zetten op zelfzorg. Hoewel dat niet altijd evident is met een baby van 8 maanden ( wow bijna 9) en een man die in shiften werkt. Maar goed, ik probeer en dat is al heel wat denk ik. Met vallen en opstaan Je denkt dan: ‘ Ik maak er echt tijd voor, nu is het voor echt!’. Vol goede moed zet je dan jouw wekker een half uurtje vroeger, want dan slaapt de baby nog en kan ik bijvoorbeeld een half uurtje joga doen in plaats van 7 minuutjes een workout. Je kan het al raden?! De baby leek het gehoord te hebben en besliste plots toch een half uur vroeger wakker te worden. Lap! Geen joga dan. Maar die 7 minuten nemen ze me echt niet af! Dan kruipt baby vrolijk rond in de ‘fitnesskamer’. (Lees: de volgestouwde logeerkamer waar toevallig een matje en wat gewichtjes liggen en als je zoekt ook een crosstrainer en een roeimachine staan). Neen echt, die 7 minuten elke morgen! Een kleine stap maar het is een begin! Je kan het waarschijn

Awel?! Ging je niet springen? Twee weken geleden besliste ik meer voor mezelf te gaan. Mijn droom, dat klinkt nu misschien wat grootst, om een blog te schrijven, aan te vatten! Ik was overtuigd! Vol goede moed!  Ha! Wat een mop. Ik, de eeuwige twijfelaar…. de website werd nog steeds niet aangemaakt. In mijn hoofd wel, tientallen keren zelfs. Maar in het echt? Neen, nog niet!  Waarom niet? Zoals ik hierboven al zei, ik ben een twijfelaar. Dat begint al ‘s morgens bij wat ik aan zal doen. Dan bij het ontbijt: vanille of chocolade. Tijdens het werk. Welk dossier eerst? Of toch eerst even de mails? Zal ik rechtstaand werken of toch zittend? Wat gaan we eten? En ga zo maar door! Het is zelfs zo erg dat ik op restaurant, je weet wel zo een etablissement waar ze het eten aan tafel brengen en je met vrienden gezellig samen kan zijn, minstens 35 keer van gedacht verander! En dit nadat ik eigenlijk thuis al gekozen had! Ik legde even uit wat een restaurant was aangezien we daar nu al zo lang nie

Springen? Doe het gewoon! Begin: Al enkele maanden, of misschien zelfs jaren, twijfel ik over het schrijven van een blog. Ik hou van schrijven, maar ik ben een twijfelaar! Oh god wat is het moeilijk keuzes te maken. Wat is het moeilijk eindelijk eens een knoop door te hakken. Maar vandaag dacht ik: genoeg getwijfeld! Begin eraan! Dus: Ik ben Tilly, 29 jaar en sinds 30/06/2020 mama van een dochter Fieke. Maar ook vrouw van mijn man Joachim. En hondenmama van onze liefste Elmo. Daarnaast ook advocaat, studiebegeleider,bestuurslid van de Leoclub, loper, amateuractrice, wandelaar, wannabe stiksters, vriendin, dochter, zus. Zo, dat is het wel denk dat ik. Maar wat is dat moeilijk!  Sinds de geboorte van Fieke heb ik het soms zo moeilijk om het evenwicht te vinden. En laat dat nu net de reden zijn waardoor ik dacht: ‘Het is zover, ik begin dan eindelijk met die blog’. Ik zocht de laatste maanden vaak in andere blogs naar antwoorden. Maar het lijkt echt alsof elke mama ( of papa) het voor elk