Paramotorvliegen
en dan plots...
EINDELIJK
Ik startte in april met de nieuwe uitdaging. Dit na een vakantie waarin ik ervan overtuigd was niet te zullen werken. Helaas bleek dat niet helemaal haalbaar aangezien ik nog maar pas mijn dossiers had overgedragen en dit toch wel wat over-en-weer-gemail met zich meebracht.
Hoe dan ook voelde ik de rust wel mijn leven insluipen. GELUKKIG. Het is niet dat de stress abrupt stopt, ik vrees dat dat ontegensprekelijk verbonden is met mijn zijn, maar het is anders. Echt anders.
Vlieglessen
Ik startte eigenlijk vorig jaar al met lessen paramotorvliegen maar besloot nu er meer tijd was, mij echt te focussen. Het begon met oefenen op de grond. Echt fantastisch, vliegeren met een gigantische vlieger die u zo de lucht in kan tillen. Nadien kwam het echte werk, ik zou vliegen. Ik was bloednerveus. Maar dan haperde mijn motor en werd het uitgesteld. Na een grondig onderhoud, kreeg ik groen licht.
"Lopen, lopen, lopen, gas, gas, gas!", hoorde ik in mijn koptelefoon en weg was ik. Ik vloog! Wat een gevoel. Ook wel wat onwennig, dat wel, het blijft vliegen natuurlijk en vooral beïnvloed worden door de krachten van de natuur. Maar wat een gevoel. Ik had hier zo hard naar uit gekeken en eindelijk was het zover, ik had gevlogen.
Nog een aantal keer ging het super maar tijdens één van de vluchten viel mijn motor plots uit. Vermoedelijk heb ik hem per ongeluk zelf uitgezet maar ik was niet in de mogelijkheid hem terug te starten en moest dus een noodlanding maken. Ik landde, onder de deskundige radiobegeleiding van mijn monitor, zonder kleerscheuren in een aardappelveld. Ok, ik kwam er met de schrik vanaf en trilde van de zenuwen. Maar ik besliste dat ik onmiddellijk terug diende op te stijgen om geen blijvende schrik te hebben. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en vertrok terug. Ik vloog een 20-tal minuutjes bij een prachtige zonsondergang om bij mijn landing een kleine inschattingsfout te maken en per ongeluk op de rand van de weg in plaats van in het veld te landen. Maar buiten wat pijnlijke knieën, hield ik er niet aan over. Of dat dacht ik.
De week nadien sprak ik met mijn mentor af om een ochtendvlucht te maken. Het mislukte. Ik werd overmand door schrik en steeg niet op. Ik bleef op de grond en huilde tranen met tuiten. Ik heb jaren uitgekeken naar het kunnen vliegen en nu blokkeerde ik plots. Waarom?
Dat is nu 22 dagen geleden en als ik eraan denk, durf ik nog steeds niet. Ik neem mij voor het te laten rusten. Om na de winterstop een nieuwe start te maken. Misschien lukt het me wel als mijn broer bij me is.
Ontspannen
Wat dan weer wel geweldig is, ik vergat tijdens een week verlof mijn e-mails te checken. Gewoon vergeten, dat is naar mijn mening het toppunt van ontspanning. Hoe tof is dat?
Dus, ik neem mij voor meer in te zetten op ontspanning en rust. En dan volgt de rest wel zeker?
Misschien gaat de angst dan ook weg. Hoop ik.
Veel liefs
Tilly
Reacties
Een reactie posten